Urodzony 15 stycznia 1907 w Warszawie – 20 zm. 21 czerwca 1940 w Palmirach – polski lekkoatleta, złoty medalista olimpijski w biegu na 10000 m z wynikiem 30 min 11,4 sek. w Los Angeles (31 lipca 1932). Również srebrny medalista pierwszych mistrzostw Europy na dystansie 5000 m. Dzieciństwo spędził w Ołtarzewie, gdzie jego ojciec, który był urzędnikiem kolejowym, posiadał małe gospodarstwo rolne. W roku 1928 ukończył Państwową Średnią Szkołę Ogrodniczą. Po dłuższej przerwie zdał eksternistycznie maturę i w roku 1937 otrzymał świadectwo dojrzałości. W roku 1938 został absolwentem CIWF w Warszawie. Początkowo zajmował się piłką nożną, grał w wielu amatorskich drużynach, a ostatecznie związał się z Robotniczym Klubem Sportowym „Sarmata”. Tam rozpoczął bieganie w 1926 r. (800 i 1500 m). Pierwszym i jedynym trenerem Kusocińskiego był Aleksander Klumberg. Opracował własną metodę treningu długodystansowego tzw. interwałową. Intensywny trening zaaplikowany przez Klumberga i znaczny wkład pracy Kusocińskiego dały rezultaty. W 1928 r. został mistrzem Polski. W roku 1929 przeszedł z „Sarmaty” do „Warszawianki” i z tym klubem był związany do 1939 roku. Uważa się, że był obok Stanisławy Walasiewiczówny najpopularniejszym sportowcem Polski międzywojennej. Stał się popularną postacią w warszawskich salonach.

Był czynnym sportowcem aż do wybuchu wojny w 1939 r. Ochotnik kampanii wrześniowej służył w 360 pułku piechoty, walczył w obronie stolicy, dwukrotnie ranny m.in. 25 września w obronie Fortu Czerniaków. 28 września 1939 został odznaczony Krzyżem Walecznych. W czasie okupacji pracował jako kelner w barze „Pod kogutem”, członek podziemnej organizacji Wilki. Po jej dekonspiracji 26 marca 1940 aresztowany przez Gestapo i więziony na Mokotowie, potem w Alei Szucha. Zginął rozstrzelany w Puszczy Kampinoskiej w pobliżu miejscowości Palmiry w ramach akcji AB, mającej na celu eksterminację polskiej inteligencji. Na jego cześć od 1954 r. co roku odbywają się międzynarodowe zawody – Memoriał Janusza Kusocińskiego.